Mérida
Arnold heb ik ontmoet aan de voet van de Pyreneeën. We zijn samen de grens van Frankrijk naar Spanje overgestoken en daarna scheidden onze wegen zich weer. Hij heeft meer kilometers gefietst door een iets andere route rond Madrid te nemen. Ik heb meer gerust en Madrid bezocht. We houden elkaar iedere avond even via de WhatsApp op de hoogte. Na Madrid loop ik consequent 1 dag achter op Arnold. Ik besluit gisteravond hem eens te bellen. Met je schaduw uit Spanje kondig ik mijzelf aan. Hij is in Mérida en blijft daar vandaag. Mérida is ruim 100 kilometer bij mij vandaan, maar we spreken af dat als ik het vandaag bereik, we samen zullen eten.
Iedereen die ik ontmoet en in tegengestelde richting rijdt vertelt dat ze eerder een man gesproken hebben.....
Dat is dan altijd Arnold. Hij vertelt mij nu dat hij Hans uit Amsterdam heeft gesproken in Mérida, die ga ik dus vandaag tegenkomen.
Ik begin vandaag opnieuw over een kilometerslang pad, voorheen de spoorbaan. Het duurt niet lang of er komt mij een fietser tegemoet. Hij: "Nederlandse?" Ik: "niets zeggen; Hans uit Amsterdam!". Hij begint hard te lachen: "Jij hebt Arnold gesproken!"
Een kilometer of 40 volg ik alleen maar die oude spoorbaan. Passeer een kleine waterplas, waar een aantal stieren recreëren. Geniet er maar van adviseer ik ze. Afgezien van eindigen als een steak in een menú del día kan hen hier immers ook een ander lot wachten.
Er is niets en er komt ook niets, dus opnieuw wordt een oud, voormalig stationnetje, door mij omgedoopt tot cafetaria. Er staat een picknicktafel én een fietsenrek (??!!). Er is nog plek, in dat fietsenrek. Koffie, magdelenas, WhatsApp, reislog.
Na de oude spoorbaan volgen lange rechte wegen door akkers en langs uitgestorven dorpjes. Als ik eindelijk in een wat groter dorp kom, geef ik het bij het tweede restaurant al op. Ik ben te laat voor lunch. Dus op een pleintje: water, magdelenas, WhatsApp, reislog.
En door, want ik wil vanavond persé in Mérida aankomen. Ik wil even niet meer opvallen als ik ergens aankom met mijn bepakte, stoffige fiets, plakkerig en rood gekleurd van zon en inspanning. Ik ken het Spaanse woord voor malloot niet, maar het is vast al vaak gezegd, in elk geval gedacht.
Vanavond ga ik in mijn lichtgewicht, sneldrogende en kreukvrije broek en idem, iets minder kreukvrije poloshirt, op schoenen die niet klikken volkomen anoniem op in de stroom toeristen. Ik eet met Arnold in een restaurant, we bestellen per abuis een fles i.p.v. een glas witte wijn en hebben een gesprek in het Nederlands, met elkaar en niet met onze telefoon. We waren daar allebei aan toe.
Morgen steekt Arnold de Spaans-Portugese grens over. Ik volg, op gepaste afstand, maandag. We houden de hiërarchische volgorde in stand. Zondag een planning maken voor de laatste 350 kilometers die mij nog scheiden van Lissabon. En me vast een beetje inlezen, zodat ik mij kan verheugen op wat me in Portugal te wachten staat.
Maandag dus even geen verslagje bij het Pinksterontbijt.
Jij bent er “ bijna “!🙃.
Rust lekker uit …..en hup naar “ mijn prachtig Lisboa “!
Wow, nog "maar" 350 kilometer te gaan...het komt nu echt heel dichtbij hoor. Spannend! Ik kijk alweer uit naar je volgende verhaal/avontuur. Go go go, zet 'm op.
Groetjes, Marieke
Ga zo door Elma, Goede moed gewenst en kracht om de volgende rit te voltooien.
Elke dag een stukje dichter bij Lissabon.
Pluk de dag en zelf de slingers ophangen, het lijkt aardig te lukken.. Geniet!!!
Wat een prachtige foto’s
Hoe was je rustdag?
Als het goed is ben je nu in Portugal
Het 4de buitenland 🇧🇪 🇫🇷 🇪🇸 🇵🇹
Lissabon komt in zicht
Misschien kom je Arnold toch nog ergens tegen. Zou gezellig zijn.
Groetjes Agnes
Fantastisch dat je op deze manier een bijzondere reisgenoot meestal op afstand en zo en nu en dan life aan Arnold hebt. De mensen voegen de sjeu toe aan je avontuur! Zo voeg jij die ook toe aan hen:-)
Op naar mooi en gastvrij Portugal!
Groetjes, Anneke