Portugal
Onopvallend opgaan in de stroom Spaanse bewoners en bezoekers van Mérida is me gisteren heel redelijk afgegaan. Zo bleef ik er laconiek onder dat ik eerst ergens geld moest gaan wisselen omdat de betaalautomaat van de wasserette vandaag niet één van mijn bankpassen of creditcard accepteerde als betaalmiddel en de bankbiljetten waarschijnlijk nog te Nederlands waren. Desayuno in een cafetaria is een tostada met tomaat en ham en ik eet tapas om 14.00 uur in het door Hans uit Amsterdam geadviseerde restaurantje bij de poort. Ik tel alleen wel heel weinig vitaminen in de tapas. Dat compenseer ik 's avonds dan maar stiekem op mijn hotelkamer achter gesloten deur na een bezoek aan de supermarkt. Daarna gaat het alsnog mis. Ik wil ook 's avonds koffie, er zijn grenzen aan mijn aanpassingsvermogen! Op Plaza de España hebben we ons als toeristen massaal verzameld op één van de terrassen (alweer) of hangen we wat rond. Alles wat ik zie op de tafeltjes om mij heen, niemand met een kop koffie voor zijn neus. De bars lijken er ook niet echt op ingericht te zijn. Ik durf het niet aan. Ergens in een achteraf straatje is nog een croissanterie geopend waar ik gelukkig toch met een kop koffie het Spaanse deel van mijn avontuur kan afsluiten.
Vanmorgen ben ik al vroeg vertrokken. Mijn fiets stond veilig na te hijgen op de afgesloten patio van het hotel. Om 'm daar weer weg te krijgen moet ik door het restaurant van het hotel. In verband met het ontbijt mag dat alleen voor 7 uur of na 11 uur. Snap ik wel!
M'n gasflesje is leeg, waardoor ik zelf geen water meer kan koken. In één van de weinige dorpjes die ik onderweg tegen kom is het café gesloten. De lokale winkel van sinkel, dat heet hier autoservicio is wel open. Ik vraag daar via de telefoon vertaler naar wat ik al weet: geen koffie! Eigenlijk bedoel ik: 'ach, zet jij even je senseo voor me aan', maar dat signaal pikt ze niet op. Ik ben al weer weg als ik bedenk dat het zomaar had gekund dat ik wel een gasflesje in haar propvolle winkeltje had kunnen vinden. Volgend dorpje weer alleen een autoservicio. Zij heeft koffie in de koeling. Het moet maar, beter koude koffie dan geen koffie!
Bij de lunch krijg ik een handgeschreven menu onder mijn neus en een heel verhaal. Met handgeschreven teksten heeft de scan functie van Google translate ligt zoveel op. Ze bleef bovendien bij mijn tafel staan wachten tot ik een keuze gemaakt had. Ik wijs dan maar wat aan. Als de kok vindt dat ik het wel kan eten zal het wel. Vandaag kreeg ik een groente, waarvan ik geen flauw idee heb wat het is. Het is paarsachtig, smaakt in de verte wat naar witlof. En inmiddels weet ik dat wanneer je probeert alles op te eten wat op je bord ligt, je daarna heel lang aan de gang kunt met flos en tandenstokers. Met mijn huishouding op 2 wielen heb ik dat natuurlijk allemaal zo bij de hand.
En dan sta ik ineens aan de Portugese grens. Wil ik natuurlijk graag even een foto van. Maar ik moet daarvoor wel halsbrekende toeren uithalen. Ik fiets op een parallel weg van de snelweg. Op de snelweg is duidelijk dat je Portugal binnenrijd, maar op die ventweg wordt daar geen aandacht aan besteed. Ik moet op een muurtje klimmen om het bord Portugal voor de lens te krijgen.
Dan de taal. Aan alle Spaanse woorden die ik nu ken, heb ik hier niets. Ik ben in Elvas aangekomen en ik start hier met de beginselen. 'Ola' kan ik erin houden en
Obrogada heb ik net in de supermarkt geleerd.
Boa noite!
NB: ik heb dit verhaal al geschreven als ik een mailbericht krijg van Liesbeth. We hebben samen geluncht en hadden beide de dag ervoor Ton en Tinie ontmoet (team T&T). Zij en Liesbeth waren op weg naar Santiago de Compostella. Daar aangekomen heeft Liesbeth gehoord dat Ton is aangereden en later in het ziekenhuis in Santiago aan zijn verwondingen is overleden. Ik zal de foto die ik van hen gemaakt had vandaag opnieuw posten. Ton is de man rechts in het blauwe shirt.
Ik draag altijd mijn helm, heb mijn knipperende waarschuwingslampje aan en zal goed op blijven letten! Geen garanties, maar die hebben jullie thuis ook niet.
Groeten, Jan
Ton: Soms is er zoveel dat we voelen, maar zo weinig dat we kunnen zeggen. Gecondoleerd en veel sterkte aan zijn vrienden en familie 😓
Zoiets hoopt niemand ooit mee te maken, maar wat je zegt, kan hier ook gebeuren. Gisteren nog in de polder, de knul was niet ouder dan 18 maar zat wel achter het stuur van een snelle auto, ja idd met jonge mensen erin en ze stóven over de landweg heen…..pffff daar rijd je dan als kwetsbare fietser…
gecondoleerd voor de familie en kennissen van Ton.
Bij het lezen van je verhaal schiet ik af en toe in de lach, om de leuke manier van schrijven.
Ik geniet van je verhaal. Super leuk 🤗
Totdat ik aan kom bij het laatste stukje tekst.
Het bericht over Ton grijpt me aan en mijn stemming daalt. Zo onwerkelijk.
Wat zal jij geschrokken zijn en het is zo wrang als je die foto van hem dan ziet.
Verdrietig moment.
En natuurlijk is iedereen voorzichtig en tref je veiligheidsmaatregelen, maar helaas, het gebeurd, in een seconde.
Ondanks alles Elma, heb ik weer genoten van je verhaal en leuke foto’s
Wat een kapriolen moest je toch uithalen voor die “Portugal” foto.
Die foto had je toch gewoon van de Google kunnen “plukken” 🤣
Er zullen komende dagen genoeg leuke Portugal foto’s voorbij komen.
Heel veel plezier
Fijne avond, slaap lekker 😴
Jeetje, ben je zomaar in Portugal.
Succes met de laatste loodjes!
Nu Portugal, op zoek naar koffie met een pastel de Nata. Heerlijk hoor, geniet ervan.
🥀 RIP Ton…
💝 Stay save Elma!
Wat een heftig einde van je verhaal vandaag. Het zal je maar gebeuren. Samen een droom nafietsen, die bereiken en tijdens het nagenieten gaat het helemaal mis en moet je alleen naar huis. Ik denk dat de wereld voor jou ook even stil stond. Nuchter als je bent. Het kan ons hier inderdaad ook zomaar gebeuren. Goed dat je naast je helm op zo'n knipperlichten op je fiets aan hebt.
Succes verder met het laatste eindje.
Verdrietig nieuws over Ton, geen leuk bericht voor je!
Voorzichtig reis verder naar Lisboa!
👋🏽👋🏽