Caminito del Rey; dan toch nog

De routes die ik wil fietsen plan ik in Basecamp, een soort variant op Google Maps. Ik kan dat heel goed. Ik zet een vlaggetje bij waar ik wil beginnen en daarna een vlaggetje bij waar ik wil eindigen. Daarna klik ik op “bereken route” en vervolgens nog een paar handelingen om te zorgen dat de Garmin GPS op mijn fiets ook weet wat ik wil. Het enige wat ik onderweg hoef te doen is kijken naar het schermpje van die Garmin en zorgen dat het blauwe driehoekje (dat ben ik!) op de paarse lijn (dat is mijn route) blijft. Ik heb inmiddels ervaren dat eigen initiatief soms nog wel een beetje nodig is als ik op een snelweg of in een rivier dreig te belanden. Terug naar de theorie. Op het scherm van mijn laptop is zo’n route 2-dimensionaal en dat kan ik wel vertalen naar de praktijk. Ik snap dat een traject als, zeg maar wat, Nieuw-Vennep-Lissabon, meer is dan een klein stukje, zoals het op het scherm lijkt. Maar zo’n route, die gaat, vooral als je buiten de landsgrenzen komt, over heuvels en soms bergen. In de vertaalslag naar de praktijk loop ik daar dus tegen de beperking aan van het voorstellingsvermogen in mijn polderbrein. Daar heeft Basecamp wel een oplossing voor: een grafiek. Een lijndiagram met hoogtemeters op de y-as en kilometers op de x-as. Navigerend met de muis is dan ook nog eens ieder punt “inzichtelijk” te krijgen met details inclusief hellingspercentage. Ik kijk ernaar, maar het is alsof ik een boek in het Russisch lees: ik weet dat ik een boek aan het lezen ben, maar wat ik lees? Wat ik dan doe, en hier komt iets destructiefs, ik zoom uit en denk: “oh, valt best mee”. 

De praktijk. 
Met de Garmin om mijn pols wordt de uitvoering van het plan ook geregistreerd en omgezet in statistieken. Die kan ik vervolgens weer terugvinden in een app. Daarin kan ik zien dat ik de afgelopen 2 dagen iets meer dan 1.000 hoogtemeters per dag op de beetje rammelige gehuurde fiets heb afgelegd. Zegt me nog steeds niets! Maar ik heb wel een herinnering aan de beleving van bepaalde dagen tijdens mijn tocht naar Lissabon, zoals de dag dat ik de Pyreneeën overstak, maar ook de dag dat ik in een enorme schaapskudde terecht kwam staat me nog helder voor de geest. Als ik in de Garmin app terug kijk wat de statistieken op die specifieke dagen aangaven, kan ik de afgelopen dagen beter interpreteren.

Moraal van deze uiteenzetting is mijn eindconclusie: mijn benen zijn best een beetje moe. Statistisch heb ik nu aangetoond dat dat best kan kloppen!

Gelukkig hoef ik vandaag alleen maar te wandelen. En vandaag is: een zonovergoten dag!
Eindelijk dan dus dat Koningspad, de Caminito del Rey. Ik kon helaas geen los ticket bestellen, alleen een tour met gids. Ik heb helemaal geen behoefte om in een groep mee te hobbelen. Gelukkig mocht ik ook wel op eigen houtje op pad. De wandelroute is, vanwege dreigend gevaar van vallende rotsblokken, aangepast. Normaal is de start bij de noordelijke entree, loop je de route tot de zuidelijke entree en word je met de bus weer teruggebracht naar de start. Nu was begin en eindpunt bij de zuidelijke entree, waarbij dus een keerpunt bij die laatste kilometer. Het meest spectaculaire deel hoefde daardoor niet gemist te worden. 

El Chorro staat ook bekend om de mogelijkheden voor klimmers. Na de lunch besluit ik om nog een stukje te wandelen en te kijken of ik wat van die klimmers in actie kan zien. Eerder dan ik ze kan zien hoor ik de echo van de stemmen van de klimmers tegen de rotswanden. Het roept een soort magische sfeer op. Ik moet er niet aan denken, maar kan me goed voorstellen hoe geweldig je die manier van klimmen kunt vinden. Bij die middagwandeling heb ik minstens net zoveel foto’s gemaakt als in de ochtend en ik heb er ook zeker niet minder van genoten. 

Nog één nachtje bij Julie en Glyn, die zich mijn eerste avond hier ook nog eens zorgen hebben gemaakt omdat ik vertrokken was naar het dorp en om 12 uur het buitenlicht nog brandde (vergeten uit te doen) en de rolluiken niet gesloten waren (niet eens opgemerkt dat er rolluiken waren).

Morgen terug naar de kust.