El Chorro, el baggero

Ik zou alleen al een boek kunnen schrijven over het high-tech hotel wat ik vanmorgen verliet. Het enige wat ik er nog even over kwijt wil is de douche. Ik kroop vanmorgen uit mijn capsule en ik moet toch ook eerst nog even kwijt wat een wonderlijke ervaring dat was. Ik had de “bovenslaper”. Zodra de capsule zich opent zag ik een soort blauwverlichte ruimte waarin ik dus met een trapje moest afdalen tot weer vaste grond onder de voeten. “That’s one small step for man, one giant leap for mankind”; ik had deze uitspraak nu zelf kunnen bedenken. Op weg dus naar de doucheruimte. Ik sta daar een paar minuten onder een koude douche en dat is extra vervelend als je van alle kanten besproeid wordt. Wat ik ook probeerde op het touch-screen scherm (we hebben het nog steeds over de douche), het bleef koud. Kom ik er na een paar minuten achter dat er gewoon een ordinaire draaiknop tussen al die sproeiers is, waar de temperatuur mee te regelen is. Zo teleurstellend!

Met de bus naar Torremolinos waar mijn fiets voor de komende dagen voor mij klaar staat. Bij mijn vertrek regent het. En de komende uren rijd ik over drukke wegen in de regen. En ja, ik geef toe dat ik mij dan toch even een moment afvraag of dit nou vakantie is. Frank, ik weet niet of je meeleest, maar ik heb mij toch even serieus afgevraagd waarom ik toch niet in de jacuzzi van de B&B van je dochter deze regenachtige dag zat af te wachten. Maar na een paar uur gebeurt het toch. Ik sta voor een afgrond te kijken naar een modderpoel wat volgens mijn GPS een weg is. Mijn weg! En wie ben ik, als Google zegt dat dat mijn route is. Dus, de modder in en na een paar honderd meter wordt het modderpad een enigszins begaanbaar modderig pad om zelfs over te gaan in een verhard pad. En dan voel ik het weer: “de vibes”. Het gevoel waardoor ik met een grote glimlach op de fiets zit. Het is inmiddels droog geworden. De drukke kust ligt achter me en ik ben weer lekker aan het heuvelen; ik houd nu eenmaal van klimmen. Ik fiets door leuke dorpjes, waar alle honden aanslaan zodra ik langsfiets. Ik gun mijzelf nog maar weer een kop koffie op een terras vol oude mannen die geen tel hun Spaanse snavel houden. Hier kwam ik voor.

In de loop van de middag een dieptepunt (voor mij hoogtepunt). De weg stop abrupt en eindigt in een afgrond waarvoor je geen hoogtevrees moet hebben. Er is een omleidingsweggetje, maar die wordt onderbroken door een wild stromend riviertje. Ik sta ervoor en wik en weeg. Het is onmogelijk te bepalen hoe diep het is, maar als de weg weer verder gaat aan de andere kant, dan kan het toch niet heel diep zijn? Ik waag de gok en rijdt het water in, om er soepeltjes aan de ander kant weer uit te rijden. Zie foto om een beeld te kunnen vormen.

Die crisis is bezworen. Helaas  en tot mijn schaamte moet ik bekennen dat het later op de dag anders loopt. Heb ik toch al heel wat kilometers afgefietst en mij altijd gered, moet ik op de eerste dag van een minitoer al hulptroepen inschakelen. Ik ben op slechts 2 kilometer van mijn overnachtingsadres als de weg, die Google voor mij heeft bedacht (en wie ben ik om daaraan te twijfelen) zo onbegaanbaar wordt dat ik op enig moment werkelijk niet meer voor- of achteruit kan. Mijn schoenen en de wielen van de fiets lopen bij iedere paar meter zo vol met bagger dat het niet meer te doen is om de fiets iedere keer weer baggervrij te maken. Ik maak een lang verhaal kort door te zeggen dat ik gered ben door mijn gastheer –en vrouw van die avond. Achteraf bleek het om nog slechts 100 afstandsmeters en 10 hoogtemeters te gaan voor de weg weer begaanbaar was voor fiets. Met vereende krachten hebben we die meters overbrugd. Tot mijn verdediging kan ik aanvoeren dat het een, weliswaar onverhard, maar normaliter wel begaanbare weg is. Vanwege de hevige regenval niet meer. Google kan er niets aan doen, en ik ook niet.

Jammer voor mij, maar het had sinds maart hier niet meer geregend. Behalve ik, is iedereen hier heel blij met de regen.

Schoenen en fiets stralen dankzij de tuinslang weer. Ik ben hier nog een dag omdat ik morgen de Caminito del Rey zou wandelen. Dat gaat helaas niet door want is sinds een paar dagen gesloten vanwege de hevige regenval. Het wordt dus een relaxte dag met wat wandelen en mijn routes voor de komende dagen checken op onverharde paden.

Geen saaie dag vandaag!