Hotelstress

Een groot deel van mijn nachtrust is ingeleverd om een hotel te vinden voor de volgende avond. Het is een enorme puzzel om op je telefoon de route en alle kanalen (apps als booking.com, Archie (campings), AirBnB etc.) open te hebben staan en daar dan iets passends te vinden. Het lukt niet en uiteindelijk kom ik een soort toeristenbureau op het spoor die ik een mail stuur. In het Spaans om de kans op response te vergroten.

Vanmorgen op weg kom ik eerst een stel tegen uit Koog aan de Zaan. Pas gepensioneerd, kinderen het huis uit, kat dood, elektrische fietsen aangeschaft en nu een paar maanden uitgetrokken voor een fietsreis vanuit Lissabon terug naar huis. Zij herkennen het probleem met het vinden van een slaapplek. Even verderop spreek ik de Britse David. Is maanden geleden al in Engeland gestart en doet maar wat. Ik begrijp dat hij afhankelijk van de wind nu Santiago of Madrid gaat worden. Hij kampeert en ik vraag hem naar zijn ervaringen met het vinden van een camping. Geen probleem, tot nu toe heeft hij 3x op een camping gestaan en verder altijd ergens in een bos. Ik meen dat eigenlijk ook wel aan hem te kunnen zien. Gaat prima hoor! Leuk David, maar ik heb ergens in het hoge Noorden wat mensen zitten die gaan flippen als ze erachter komen dat ik dat doe. Ook hij ging in tegengestelde richting van mij en daar was ik eigenlijk wel blij mee. In een grote plaats koffiestop en er is mail van het toeristenbureau: er zijn 2 casa rurale in de plaats waar ik ze zoek, met telefoonnummer. Ja, zover was ik ook al wel. Ik bel het bureau maar op. Ze spreekt gelukkig Engels en ik vraag haar het voor mij te regelen. Ik krijg antwoord per mail. Bij de een gaat het niet en de ander heeft geen juiste contact gegevens. Andere plaats dan maar? Het zit me niet lekker en de stemming daalt.

Ik kom op een oude spoorbaan te fietsen en dan is er tientallen kilometers niets. Helemaal niets, behalve ik en mijn fiets. Ook geen bereik, dus ook geen geruststellende mail. Er komt een dorp; mijn route gaat er niet door en het ligt hoog. Dat gaan we dus niet doen, zelfs niet voor een eventueel menú del día. Dat dorp heeft ooit een station gehad en daar is, behalve een gehavend stationsgebouw, een wegroestende treinwagon, ook een rotsblok in de schaduw. Verder niets; doet me denken aan 'Onzce upon a time in de west', die kan op de playlist. Op dat rotsblok ga ik maar eens een tijd zitten sippen tot ik tot de conclusie kom dat er helemaal niets gaat gebeuren als ik zelf niet in actie kom. Hier wel bereik, geen mail. Het is inmiddels half 3 en het ontbijt is wel zo'n beetje weggefietst. De lunch wordt noten en rozijnen die al een hele tijd meereizen. Telefoon en routeboekje bij de hand. De makkelijkste weg is toch Booking.com. iets gevonden waarvoor de route moet worden aangepast, gaat ook wel weer lukken. Dit wil ik morgen niet nog eens meemaken en ik vind voor vrijdag ook iets. Het is minder ver dan ik wil. Zaterdag wordt daardoor óf een hele lange rit óf mijn rustdag zondag wordt een eind ingekort. Ik wil hoe dan ook zondag in Mérida zijn. Ik heb nog steeds niemand gezien, maar het is toch een stuk gezelliger als ik weer opstap.

Nu vanavond zit ik dus in 'El Escudo de Calatrava' bij een sinaasappel- en citroenboom te schrijven. Wacht effe. Calatrava? Hebben wij daar als Haarlemmermeerse belastingbetalers niet nog een appeltje mee te schillen? Wikipedia gecheckt, maar het lijkt niet erg waarschijnlijk dat Santiago Calatrava vanuit Valencia hier is ondergedoken. Had graag, ter genoegdoening van ons allemaal, alle douchegelletjes en shampooflesjes meegenomen, maar ik ben bang dat ik daar hooguit een verre achterneef mee tref.

Wilde eigenlijk ook wat tijd besteden aan beantwoorden van inmiddels aardig wat vragen. Maar het was gisteravond dus heel laat, vanmorgen toch heel vroeg, de fietstocht weliswaar niet zwaar, maar de administratieve taken dan weer wel, dus dat moet maar weer even wachten.