Van mineur naar majeur

Ik heb de luiken gisteravond dicht gedaan, dus als ik wakker wordt is het nog donker. Mijn biologische klokje zegt dat het niet klopt. Het is half 8 en voor iemand die altijd uiterlijk 6 uur wakker wordt is dat een gat in de dag slapen en het was niet eens echt laat gisteravond. Ik heb prima geslapen tussen al m'n rommel op de andere helft van het bed, dus ik zal het wel nodig gehad hebben.

Mijn hele huishouding weer in fasen via de minilift naar beneden gaat ook nog best vlot. Vanuit mijn kamer keek ik op een gezellig plein uit met aan de overzijde een enorme basiliek. Hartstikke leuk plekje dus. Nu moet ik dwars door het centrum van Zaragoza.

Ik ben niet zo'n stadsmens!

Dat het mij niet altijd duidelijk is waar ik wel en niet moet fietsen is de rest van de verkeersdeelnemers wel duidelijk. Ook mijn humeur zakt er wat van weg.
Ik wil bij de bakker vast wat voor onderweg kopen. De eerste bakker heeft niet wat ik wil en bij de tweede bakker wil ik niet wat hij heeft. Ik wil geen hamkaas croissantje, pizzabroodje, chocolade broodje, rond of vierkant, zelfs niet in prisma vorm. Ik wil intussen alleen nog maar een bruine boterham met kaas! Mijn oog valt gelukkig toch nog op een heel donkerbruin stokbroodje. Doe die maar, dan beleg ik het zelf wel; kan ik ook nog naar de supermarkt! Daar koop ik in een recalcitrante opwelling een pakje Goudse kaas. Het is ook nog het goedkoopste. Daar hebben een Hollandse boer en zijn koeien krom voor gelegen, stelletje Spaanse uitbuiters!
Ik wil ook nog naar de geldautomaat. Voor mij is een oude vrouw met rollator aan het pinnen als ineens haar portemonnee valt en pasjes en munten over straat rollen. Ik zet haastig mijn fiets weg om haar te helpen. Het levert me een dankbaar 'muchísias gracias op', direct gevolgd door minder vriendelijke taal uit andere hoek. Ik bleek met mijn fiets de doorgang van een pand te blokkeren.
Ter illustratie van mijn gemoed inmiddels: het komt in mij op dat ik die geleerde stoot- en traptechnieken van bootcamp voor meer dan alleen maar verdediging zou kunnen gebruiken.

Ach nee, ik ben niet zo'n stadsmens!

Ben anderhalf uur én 3 kilometer verder. Ik heb zin om een stuk te gaan fietsen!

Om 13.30 uur passeer ik zo'n uitgestorven dorpje, waar volgens mijn navigatie een restaurantje op mijn route is. Ik besluit uit te proberen of het Franse concept hier ook werkt; brood met kaas komt dan vanavond wel. Ik begrijp dat het hier niet uit gaat maken of ik ze in het Engels of in het Chinees ga aanspreken. Handen en voeten werk heet vandaag de dag Google (alweer!) Translate, maar dat het behelpen blijft is onveranderd. Maar de barvrouw en ik komen eruit en ze moet lachen als ik in mijn beste Spaans zeg dat ik lekker gegeten heb. De Spanjaard en ik staan geloof ik weer op goede voet met elkaar.

Het is half 3 en ik heb nog 50 kilometer te gaan en nog maar 25 achter de rug. Het tempo zal dus wat opgevoerd moeten worden. Het waait hard en ik heb voornamelijk tegenwind. Dat geeft niet, dat ben ik wel gewend.

Dan gebeurt het. Ik kom in het dorp Urrea de Jalon, zo'n dorp wat door ongelijke hoogten van die leuke steegjes en weggetjes heeft. Daarna komt het dal van de Jalon. Links steeds de dalwand, die steeds dichterbij en grilliger wordt, rechts lief aandoende mini perceeltjes grond, met afwisselend maïs, granen of olijfbomen. Daartussen, op een halfverhard asfalt-met-kuilen of grindpad fiets ik en voel waarom ik ookalweer bijna 2.000 kilometer van huis op mijn fiets zit. Wat is dit leuk!! Ik heb met heel veel foto's geprobeerd deze ervaring te vangen, maar denk niet dat het lukt. Het kan verkeren op zo'n dag.

Ik weet dat er op jullie tv's een Spaanse hittegolf gaande is. Maar hier is het jasje vandaag niet uitgeweest, moest ik mij na de koffie eerst weer even warm trappen en kwam zeiknat van de regen en min of meer verkleumd in het hotel aan.