Poznań

Even terug naar mijn eerste overnachting in Polen. Het was er nog niet van gekomen om te delen, maar zeker het vermelden waard.

Mijn fiets mag meestal ergens binnen slapen. In het hotel in Lubniewice mag mijn fiets in het washok. Ik denk overigens niet dat ik al die plaatsnamen ga onthouden. Samen met de “wasvrouw” zijn we wat aan het stuntelen om te kijken waar de fiets het beste geplaatst kan worden. Schone witte lakens en mijn fiets is niet de ideale combinatie. Ik probeer wat met haar te praten en hoe het kan met iemand die een heel andere taal spreekt weet ik niet, maar we hebben een indrukwekkend “gesprek”. Ze komt uit Oekraïne, werkt voor 3 maanden in het hotel in Polen en zal dan weer terug gaan. Op Google Maps bekijken we waar ze vandaan komt. Ergens ten noorden van Odessa, een onrustige en zeer onzekere omgeving lijkt mij. Ze heeft een vriend die nu noodgedwongen militair is. In een privé chat scrolt ze eindeloos door alle berichten tot ze gevonden heeft wat ze zoekt. Een foto van de vriend met een mitrailleur ofzo. Gelukkig heb ik helemaal geen verstand van wapens. Het maakt op mij diepe indruk en ik stel me voor dat ik zomaar in een WhatsApp berichtje een foto tevoorschijn zou kunnen halen van één van mijn naasten met zo’n wapen in de hand, die, reken maar, ook gebruikt gaat worden waar hij voor bedoeld is. Vandaag leeft hij, of dat morgen nog zo is, weten we nog niet. Ze drukt daarbij haar telefoon tegen haar hart. Voor beiden van ons geldt dat we onze telefoon koesteren, omdat die de lijn met thuis vertegenwoordigt. Maar het is me pijnlijk duidelijk hoe groot het verschil is tussen haar lijntje en die van mij. De militaire steun met levering van materiaal door Duitsland, Italië, Frankrijk en (met een weids gebaar) alle Europese landen, daarvoor zijn ze zo, zo ontzettend dankbaar! Ze is er van overtuigd, en dat lijkt me voor haar van levensbelang, dat alles goed gaat komen. Ik heb een foto van ons samen gepost.

Ik kan het toch niet laten om een beeld te schetsen van mijn slaapplek afgelopen nacht, als enige bewoner. Plaats de foto die ik gemaakt heb van de villa op een verlaten landgoed. Alle kamers, die zijn ingericht als hotelkamer zijn afgesloten, maar dwalend door de gangen blijken er nog heel wat ruimtes tot mijn beschikking te staan, de (voormalige) bibliotheek, balzaal, eetsalon en beneden de keuken en ruimtes voor het personeel. Ik kan mijn fantasie alle ruimte geven. Ondanks dat de verlaten sfeer wel heel voelbaar is heb ik toch prima geslapen. Ik mag de sleutel in de voordeur achterlaten en ik geef mijn paard (op twee wielen) vanmorgen weer de sporen.

De dag vandaag. Prachtig weer, maar het mag nog steeds iets warmer. Alternatieve route, want ik bestudeer vooraf het beoogde traject zorgvuldig op “kilometers onverhard” en vergelijk de diverse opties. Vandaag daardoor maar een klein stukje zandbak. Ik ben op weg naar Poznań, één van de 5 grootste steden van Polen. Er verandert van alles naarmate ik dichter bij de stad kom. De huizen worden mooier, goed geasfalteerde straten, goed onderhouden bermen. Overal fietspaden, die allemaal recent zijn aangelegd lijkt mij. Met mijn zwaarbepakte fiets ben ik nog steeds een uitzondering in het straatbeeld (ik ben nog niemand als mij tegengekomen hier in Polen), maar ook in dat straatbeeld verandert iets. Dit is wat ik nog niet eerder gezien had in Polen: een atletiekbaan, een voetbalveld waar het gras niet manshoog staat, fietsers, die voor hun sport op de weg zijn, een hardloper, een paar mensen die vriendelijk kijken en zelfs één Pool die glimlacht. Wegens een volkomen gebrek aan respons ben ik namelijk gestopt met gedag zeggen en vriendelijk knikken.

Ik zit in een prima budgethotel midden in het oude centrum van de stad. Denk dat ik daarmee een leuke plek gevonden heb. Ik blijf een extra nacht in Poznań en verwacht niet dat mijn bezigheden van morgen de moeite van een verslag waard zijn.