Stockholm

Toch nog even over die demilitarisatie van Åland. Ik mag daar als EU burger ook wat van vinden en sinds afgelopen nacht ben ik het er niet mee eens. We, dat wil zeggen, wij campinggasten, hadden wel even een ‘sterke arm’ nodig. Een gestoorde automobilist, in een blauwe audi hoorde ik om een uur of 3 vannacht van de campingbaas, reed constant rondjes in de buurt van de camping en had het volume van zijn radio daarbij op de hoogst haalbare stand. Zo’n beetje iedere 5 minuten kwam er een dreunende beat voorbij. Ik kan mij niet voorstellen dat er iemand op de camping was die daarbij kon slapen en ik was ook niet de enige die een nachtelijke wandeling maakte zo tussen 3 en 4 uur. Ik ben gewend aan een paar uurtjes slaap per nacht en heb daar niets van, maar ik had te doen met de gezinnen met kleine kinderen. De politie was er bij ingeschakeld en blijkbaar heeft die succes gehad, want aan een paar uur in de hele vroege ochtend heb ik geen actieve herinnering meer.

Het komt dus goed uit dat ik niets op het programma heb vanmorgen. Vanmiddag om een uur of 2 moet ik mij melden in de haven voor de overtocht naar Stockholm. Het lijkt op de kaart niet zo’n grote afstand, maar zo’n boot gaat niet zo vlug. De overtocht duurt 5,5 uur, maar ik krijg 1 uur terug. De klok, die vanaf de Baltische Staten een uur vooruit moest, gaat in Zweden weer een uur achteruit.

De zon schijnt en het is gezellig druk op het achterdek. Ik raak in gesprek met de Oostenrijkse Robert wanneer hij opmerkt: jij bent de fietsster! Daar verbaas ik mij over, want ik ben incognito. Dat wil zeggen dat mijn fiets weer benedendeks tussen de auto’s staat en ik draag geen fietskleding. Ik ben gespot bij het aan boord gaan. Samen met 2 Harley’s mochten we als eerste het dek op. Ik vergeet dan dat er rijen met auto’s klaar staan met inzittenden die niets anders te doen hebben dan alles wat maar een beetje afleiding geeft te bekijken. Zo val ik dus wel op! Ik kan het niet nalaten om hier toch even te vermelden dat Robert onder de indruk is van mijn fietstocht. Bovendien weet hij zo overtuigend te brengen dat hij mij niet gelooft als mijn leeftijd ter sprake komt, dat ik het bijna serieus neem. Heel charmant! Robert is hobby fotograaf. Dat staat op het vest wat hij draagt en daar getuigt zijn camera ook van. Ik kijk dan ook geïnteresseerd naar waar hij foto’s van neemt, daar kan ik wat van opsteken, tot de eerste regendruppels vallen. Onmiddellijk is het halve dek ontruimd. Als het iets later wat harder gaat regenen vertrekt ook de andere helft, op een enkeling na, naar binnen. Wij behoren tot die enkelingen. We zitten onder een luifel, dus droog. Het water stroomt over het dek, maar als je je voeten op de tafel legt (wat we normaal natuurlijk nooit zouden doen) heb je daar ook geen last van. Wij zijn allebei door het dolle omdat we dit natuurgeweld mogen aanschouwen. De wolkpartijen, de plenzende regen en die ene klap onweer recht boven ons zijn spectaculair. Of ik het heb weten te vangen met de camera van mijn telefoontje weet ik niet, maar ik heb in elk geval lol gehad.

Thuis en onderweg, tot vandaag aan toe, zijn mijn gedachten over de te volgen fietsroute nooit verder gekomen dan Stockholm. Ik heb maar één nacht geboekt op de “rode boot hotel” hier in Stockholm. Ik zal vannacht in matrozenhut nr. 33 dus moeten gaan bedenken hoe het morgen verder gaat. Bij het ter perse gaan van dit verslag zijn er nog steeds meerdere opties.