De trein

Stockholm is een mooie en ongetwijfeld leuke stad, maar ik blijf er niet langer dan één nacht. Na alle steden die ik inmiddels bezocht heb en voor één of meerdere dagen verbleef weet ik inmiddels dat ik de stedentrip zo kort mogelijk houd. Ik ben al geen stadsmens, dat heb ik eerder al opgemerkt, maar in je eentje een stad bezoeken vind ik helemaal niets.

Ik heb er lang over nagedacht, maar weet nu: er zijn 4 opties. Naar het Oosten, het Noorden, het Westen of het Zuiden. Het Oosten, daar kom ik net vandaan. Het Noorden is nog verder van huis en daar zijn geen hoofdsteden meer, dus dat heeft geen zin. Het Westen wordt dan al snel Oslo en dat wil ik niet. Ik ben nu in land nummer 6 waar ik probeer goedemorgen, bedankt en tot ziens op de juiste manier uit te spreken. Met mijn gevoel voor taal (ik heb geen talenknobbel, maar een talenkuil) is de maximale capaciteit van mijn geheugen wel bereikt. Blijft het Zuiden dus over.

Het kan zomaar weer veranderen, maar ik denk er nu over om maar op de fiets naar huis te gaan. Het stadium van zadelpijn ben ik al lang voorbij. Ik heb geen last van protesterende knieën of andere ledematen. Ik ervaar fietsen nog steeds als een vorm van beweging en niet van inspanning. Maar bovenal heb ik nog altijd plezier in het fietsen. Mijn eerste fietsdag in Zweden is al erg leuk, maar ik verwacht opnieuw veel bos en veel meren onderweg. Hoe mooi ook; ik merk dat er een punt van verzadiging optreedt. Het wordt daarom een combinatie: per trein en per fiets. En voorwaar, daar heb ik hier in Zweden pas de echte uitdaging!

Ik begin de dag bij Stockholm Centraal Station om me bij de informatiebalie te oriënteren. Ik weet niet of hij misschien zijn dag niet helemaal had, of dat ze hier in Zweden ook problemen hebben met het krijgen van gekwalificeerd personeel, maar dit is het antwoord wat ik krijg: met de fiets in de trein naar het Zuiden! Geen schijn van kans, ik zou je willen adviseren om een auto te huren. Nah, wat denk je zelf? Hier ben ik gauw klaar, eerst die stad uit, als ik dat in de goede richting doe ben ik maar alvast een eindje op weg. Ergens buiten de stad, in een chatsessie met Sara, krijg ik waardevolle informatie over één van de spoorwegmaatschappijen die fietsen in de trein accepteert en in de regio opereert. Het vergt nog wat research, maar dan is het plan voor de dag ook klaar. Eerst 45 kilometer fietsen dan een trein, dan heel lang wachten, wegens vertraging van trein 1 de snelle overstap naar trein 2 gemist. Ook hier! Wel een paar leuke gesprekken in de trein, onder andere over hoe goed het ouderschapsverlof hier in Zweden geregeld is, de Amstel Gold Race en die vreselijke storm die in Nederland heeft huisgehouden. Huh? Was het zo erg?

Ondanks het late tijdstip van aankomst zoek ik toch een camping op. Wie weet, ga ik het kamperen nog eens leuk vinden!