Tentbreuk

Vandaag weer een gewone fietsdag. Ik heb zo’n 250 kilometer te overbruggen om weer verder met de trein te kunnen. In dit deel van Zweden is geen lokale spoorwegmaatschappij actief die fietsen in de trein accepteert. Iets te warm en iets teveel tegenwind worden ruimschoots gecompenseerd door de mooie en afwisselende omgeving waar ik nu weer door fiets. Mooi en afwisselend, maar weer op een andere manier dan in eerdere landen. En de mensen zijn hier vriendelijk, belangstellend, spreken Engels, groeten en staan open voor een praatje. Het lijkt onbelangrijk, maar het maakt voor mij net het verschil.

Ondanks de voorspelde regen vannacht heb ik een camping als bestemming gekozen. Ik vind dat wel stoer van mij. Roem ik net gisteren mijn eigen nog goed functionerende ledematen, voor mijn tentje geldt anders. Het geraamte bestaat uit een aantal tentstokken, die allemaal, door een elastiek met elkaar verbonden zijn. Één van die tentstokken bezwijkt ineens onder de enorme spanning die daar op komt te staan. Er breekt een stukje van het uiteinde af. Daarvoor heb ik in mijn gereedschapskistje met elastiekjes (!), tyreps, touw en knijpers geen oplossing. Een behulpzame campingbezoeker helpt me nog met duct tape. Maar ook de lagen tape bezwijken onder de spanning. Door dat kleine stukje ontbrekende aluminium is mijn tentje direct onbruikbaar geworden.

Gelukkig kan ik nog één van die bekende Zweedse trekkershutjes huren, die op iedere camping aanwezig zijn. Ik oog een beetje sneu als ik aan het einde van de dag ergens met mijn hele bepakking aankom, waarschijnlijk zichtbaar vermoeid, bezweet en vooral helemaal zielig alleen. Meestal pareer ik die meelijdende blikken van mijn nieuwe buren voor één nacht. Maar als het me uitkomt kan het ook heel handig zijn. Ik krijg korting op mijn hutje, vast ook omdat ik nu echt wel een beetje zielig ben. Hoewel? Nu ik de langzaam betrekkende en wat dreigende lucht aan zie komen twijfel ik of het niet misschien toch de voorzienigheid is die mij gaat behoeden voor wie-weet-wat voor onheil.

Hoe dan ook. Het kamperen is klaar en ik kan het echt niet helpen!