Boodschappen

Geen rustdag gisteren. Waarom dan geen reisverslag? Na aankomst, gezamenlijk eten koken, dat opeten met bier en wijn, want we vieren mijn passeren van de 1.000 en 2.000 kilometergrens met 2 blikken bier en een flesje wijn, ben ik alleen nog maar in staat om mijn tanden te poetsen.

Na een prachtige zomerse dag en avond op donderdag, stond er gisterochtend bij het wakker worden een koude noorderwind. Het waaide buiten stevig, in mijn tentje een beetje. Genoeg om te bedenken dat ik niet een dag ga rondhangen op een camping in een temperatuur van donderdag minus 10 graden, zonder een mogelijkheid om ergens binnen te zitten, aan een meer waaraan je niet meer moet denken om erin te gaan zwemmen. Hét cliché van kamperen: leuk, totdat het geen zomers weer meer is. Fietsplan bedacht, onderkomen geboekt, mijn voorgenomen plan aan Guillaume voorgelegd. Hij doet mee, maakt voor hem niet uit. Hij kampeert in weer en wind, bij voorkeur niet op een camping, maar ergens in een bos. Vlak voor we het dorp binnenrijden waar mijn bed voor vanavond staat, verkent hij even de omgeving en vindt zijn overnachtingsadres.

Of het appartement waar ik nu zit mij nu wel of niet bevalt, ik zal er 2 nachten moeten blijven, want na 9 aaneengesloten fietsdagen zal er nu echt een rustdag moeten komen. Dat wordt wel bevestigd als ik om 21.00 uur mijn bed opzoek om pas 10 uur later weer wakker te worden.

Nu we in Litouwen zijn is boodschappen doen weer een uitdaging; alles waar je inmiddels aan gewend bent is óf heet hier weer anders. Voor Gui is een bezoek aan de kruidenier een groot feest. Volgens hem kun je je goed een beeld van de lokale bevolking en de cultuur vormen door te kijken wat in de supermarkt te koop is. Daarbij is eten erg belangrijk voor hem. Ik heb moeite om mijzelf ervan te weerhouden om te hamsteren. Heeft denk te maken met een discrepantie tussen een soort oerinstinct om eten te vergaren als het beschikbaar is en de noodzaak om zo min mogelijk last te torsen bij het rondtrekken. Guillaume bekommert zich daar geen moment om en gooit rustig een kilozak pinda’s in zijn winkelwagentje, omdat die op raken en dit de goedkoopste zijn. Ik ben het met hem eens dat je pinda’s als een eerste levensbehoefte moet aanmerken als je fietsend rondtrekt, maar geef er de voorkeur aan om dit gedoseerd in voorraad te houden. Dit verschil in inzicht wordt duidelijk als je de bepakking op onze fietsen met elkaar vergelijkt. Als ik mij erover beklaag dat hij schijnbaar moeiteloos fietst waar ik slingerend en met slippende banden vooruit probeer te komen op de zandwegen, is zijn verklaring dat dat komt omdat zijn achterwiel veel zwaarder bepakt is. Het zal wel; bij hoogtemeters op het asfalt win ik!

Ik wen er al wat aan én ik bereid mij geestelijk voor. Morgen een fietsroute van slechts 40 kilometer, want 10 kilometer boerenweggetjes, zandpaden dus.