Stukje geschiedenis

Er is geen ontkomen meer aan. Vandaag gaan we wild kamperen. Het is weliswaar niet een mogelijkheid uit velen, maar ik heb ook niet de moeite genomen om te kijken of het enige hotel wat dit dorp rijk lijkt te zijn volgens Google Maps ook werkelijk bestaat. Het heeft in elk geval geen website of telefoonnummer. En er is wel enige druk op mij uitgeoefend. De eerste locatie die we voor ogen hebben is niet zo geschikt.  Het veldje is naast het politiebureau, beetje riskant. We nu staan aan een meer, dus hebben een heel groot bad. Er is een picknicktafel en een speeltuintje; voor allebei een schommel, een glijbaan en een wipkip. Ongeveer 6 liter water om te koken en af te wassen.

Vandaag was maar een half dagje fietsen. De afstand naar Vilnius is net teveel voor 2 dagen, omdat ruim 13 kilometer onverhard pad deel uitmaakt van de route. Vandaag hebben we direct al 11 kilometer onverhard en daarom maar bijna 40 kilometer totaal in het routeboek.

Onderweg groeten we een vrouw die in haar tuin aan het werk is. Als ze iets roept stoppen we even. Het lijkt erop dat het de Litouwers niet afschrikt als ze erachter komen dat ze Engels moeten spreken. Ze vraagt waar we vandaan komen. Tot grote vreugde van beide spreekt ze Frans, dus de conversatie tussen haar en Guillaume wordt voortgezet in het Frans. Mijn Frans is net toereikend genoeg om te begrijpen wat zo ongeveer besproken wordt. Ze heet Loreta en heeft een paar jaar in Frankrijk gestudeerd. We worden uitgenodigd voor een kop koffie en ach, wij hebben slechts een recreatief ritje voor vandaag, dus eigenlijk wel zeeën van tijd. We worden voorgesteld aan haar zoon Juras en broer Rimantas. Hij heeft een aantal maanden in Dordrecht en in Utrecht gewoond en gewerkt. Inmiddels weer overgestapt op het Engels krijgen we veel informatie over de geschiedenis van Litouwen, de onafhankelijkheid tussen de 2 wereldoorlogen in, de bezetting door de Duitsers en aansluitend het onder bewind raken van de Sovjet Unie, oftewel Russische bezetting. We krijgen een stukje persoonlijke geschiedenis; een familiedrama waar zij zelf heel lang geen weet van hebben gehad. Want praten, ook binnenskamers met eigen familie was te riskant. Hun grootouders bezaten een grote boerderij, die door de regerende Sovjets werd afgenomen. Zelf werden ze op transport gezet naar Siberië. Loreta’s moeder is er geboren. Grootvader van vaders kant werd in “militaire dienst” te werk gesteld in een werkkamp waar de meeste Litouwers niet overleefden. De geschiedenisles die we zo en passent krijgen wordt wel levendig met zo’n persoonlijk verhaal.

Na het afscheid hebben we nog maar 6 kilometer te gaan tot Daugai, waar we ons illegale kamp opslaan.