Wildkamperen II

Nou, mij krijg je een hotel niet meer in. Het baden in het meer was erg koud en het was niet verantwoord om verder dan een meter of 10 te zwemmen. Nooit in mijn leven heb ik in een week tijd zoveel meren gezien. Maar ik heb er nog niemand in zien zwemmen. Het is een prachtige avond, na alweer een zonnige dag. Onze camping laat zich eigenlijk wel prima vergelijken met één van de speelweides aan het meer in het Haarlemmermeerse Bos. Op een enkele wandelaar na hebben we het rijk voor ons alleen.

Het is ook nu weer verrassend hoe snel ons kampement één grote chaos is. Tussen alle rommel op de picknicktafel vinden we allebei nog een plekje om te werken. Ik voor mijn laptop om mijn verslag te doen en een paar mails te beantwoorden. Ik had vanmiddag mijn mailadres achtergelaten en heb een mail ontvangen van Rimantas. Hij stuurt mij zijn telefoonnummer voor het geval we gedurende ons verblijf in Litouwen om wat voor reden dan ook hulp nodig hebben. Zo’n aanbod is goud waard. We zijn nu nog met zijn tweeën, maar ik weet van eerdere reizen dat, wanneer je alleen reist, het een heel geruststellende gedachte is iemand in geval van nood te kunnen bellen die niet minstens 2.000 kilometer van je verwijderd is. Guillaume werkt ook aan zijn verslag. Hij schrijft hele schriften vol. Hij fietst trouwens ook met een wegenkaart op zijn stuur en navigeert niet, zoals ik, met zijn telefoon. Ik ben onderweg dan wel weer degene die navigeert. Om een uur of 8 vraagt hij dan eindelijk eens of ik soms honger heb. De rollen zijn nu eenmaal duidelijk verdeeld. Mijn keuken bestaat uit een besteksetje, een beker en een waterkokertje. Die van hem uit kookgerei en foerage voor tenminste 3 dagen. Zijn routine om met dat ene pannetje een goedgevulde rijstmaaltijd te maken ga ik niet onderbreken. Maar ja, die Fransen eten nu eenmaal idioot laat, dus om een uur of half 9 schuif ik dan eindelijk even de laptop opzij voor het eten.

Met je ogen dicht verschilt wild kamperen in niets van, zeg eens, glamperen. Als ik wakker word zijn er 2 mogelijkheden. De vogels fluiten? Stop uit het luchtbed trekken. Het is stil? De ogen weer even sluiten.

Vandaag een route zonder zandwegen en alleen maar asfalt. Wel flink hoogtemeters, maar daar houd ik van. De hele dag heb ik een voorgevoel. Ik heb alle middelen die mij ter beschikking staan geraadpleegd om te bepalen wat de overnachtingsmogelijkheden op de route van vandaag zijn. Dat is er één volgens de navigatie app die ik gebruik: een camping, waarvan ik niets op Google maps of op internet kan vinden. Enkele honderden meters voor de camping zie ik Guillaume, uit gewoonte, de omgeving spotten op mogelijke kampeerplaatsen. Desgevraagd zegt hij dat hij zojuist een geschikte plek zag, bij een begraafplaats. Op de plaats van de camping zien we, achter een gesloten hek, een schuinaflopend grasveld naar een meer met wat leuke zitplekken en een steiger. Het is er verlaten. Guillaume is in zijn sas, ik zie mijn geest dus nu wel zweven. Na een rondje om het meer waarop ieder veldje nauwkeurig op geschiktheid wordt beoordeeld doet zich gelukkig toch een alternatief voor de begraafplaats voor. Het is eigenlijk een prachtige plek: de enorme, goed onderhouden, tuin van een opleidingscentrum. Gebouw en tuin zijn verlaten. De zojuist, met toestemming en tuinslang gevulde 10 liter waterzak hangt aan een tak in een boom. Dat is mijn douche terwijl Gui in het meer gaat zwemmen. Voor zover we kunnen zien zijn er geen bewakingscamera’s op onze badkamer gericht. En anders hebben ze ergens in een Litouwse meldkamer waarschijnlijk een heleboel lol.

Tijdens het eten, vlak voor bedtijd dus, kan ik het niet nalaten op te merken dat ik toch te oud ben voor deze wijze van kamperen. Guillaume beaamt dat.