Hotelperikelen

De city trip naar Vilnius is alweer voorbij. Na de afgelopen dagen onze to-do-list van bezienswaardigheden afgewerkt te hebben, dwalen we zondagmorgen nog wat door de stad en belanden in de wijk Užupis. Deze wijk heeft zichzelf zo’n 25 jaar geleden uitgeroepen tot onafhankelijke republiek. Op een muur staat de grondwet gepubliceerd; in spiegelglas en in tenminste 25 talen. Alleen al om artikel 21 zou ik mij graag burger van deze republiek willen mogen noemen. Maar Marit vliegt naar huis en ik trek verder in noordelijke richting.

Na wekenlang vrijwel iedere dag mijn huishouden opgebroken en verplaatst te hebben, was het alleen al daarom heerlijk eens 5 dagen op dezelfde plek te zijn en 4 nachten in hetzelfde hotel te verblijven. Na zoveel hotels gezien te hebben is er een aantal zaken die mij opvallen en hier toch graag even wil delen.

Waarom staat mij een telefoon ter beschikking? Als ik op de ‘redial’ toets zou drukken sluit ik de kans niet uit dat ik mij in verbinding stel met de laatste KGB commandant die hier tijdens het communistisch tijdperk verbleef.

In hoeveel reviews wordt de enorme garderobekast met dito sokkenlade geprezen?

Waar laat ik mijn flesjes shampoo en douchegel als ik onder de douche sta? Daar waar een zeepbakje had kunnen hangen vind ik meestal wel een sticker met een dringende oproep: “protect the environment”. Ik draag graag mijn steentje bij aan het behoud van onze planeet, maar waar laat ik mijn handdoek, zodat die kan drogen voor de volgende ronde?

Omdat het warm is heb ik het dekbed uit de hoes gehaald. Ik heb daar een goede reden voor. Waarom zit die er weer in als ik na de stadstoer weer terug ben op mijn kamer?

Ik nam die sticker in de badkamer serieus, het kamermeisje blijkbaar niet. Na 4 dagen heb ik een hele stapel schone handdoeken.

De taferelen bij het ontbijtbuffet laat ik maar even voor wat het is.

We hebben het prima naar ons zin gehad in Vilnius, ook als het om het hotel gaat.

Vandaag was weer een prima fietsdag. De eerste en laatste 20 kilometer als fietsen op de Veluwe. Daartussen als fietsen in de polder, maar dan wel heuvelend. Die laatste 20 kilometer krijgen nog een staartje. Het is hier noodzakelijk om te checken of een camping op de kaart ook een camping in het echt is. Voor de camping die ik op het oog heb ga ik 4 kilometer extra zandweg fietsen, dus ik wil graag weten of er niet alleen bungalows te huur zijn, maar of ik ook welkom ben met mijn tentje. Ik krijg gisteren per mail de bevestiging. Als ik mij meld bij de receptie, krijg ik te horen dat het kampeerveldje wat verderop ligt. Hij vergeet erbij te zeggen dat dit veldje bijna 10 kilometer (zandweg) verderop ligt. Het goede nieuws is dat ik met die kilometers wel een voorschot neem op de route van morgen. Door nog een paar kilometer door te rijden morgenochtend sla ik al een stuk over van de dagetappe.