Rituelen en routine

Als je handen regelmatig met iets anders bezig zijn dan je hoofd, zoals bij mij, kan structuur aanbrengen helpen. Het voorkomt regelmatig paniekerige zoektochten naar sleutels, telefoon of zonnebril. Gedurende mijn reis heb ik dan ook een vast patroon in handelingen ontwikkeld. 

De wijze waarop mijn fiets bepakt is, is volgens een vaste, strikte indeling. Dit is thuis al zorgvuldig bedacht op basis van de verdeling van het gewicht. Maar ook de volgorde van opbouw en indeling van mijn slaapvertrek is volgens vaste procedure.

Onderweg: aan het stuur hangt mijn handtas. Behoeft geen toelichting toch? Alles wat nodig en overbodig is. Tas linksvoor bevat kantoor en fietsgarderobe. Deze 2 tassen zijn altijd, vanwege de laptop bij mij in de buurt en gaan bijvoorbeeld ook mee de supermarkt in. Rechtsvoor is badkamer, d.w.z. toilettas en een tas met de rest van de overbodige spullen die je als vrouw nou eenmaal meesleept. Rechtsachter mijn huis, een opvouwbaar stoeltje omdat ik zo’n hekel aan op de grond zitten heb en de gereedschapskist, waarin alle laders, maar dus ook die elastiekjes, knijpers, waslijn, etc. Linksachter mijn interieur en, afhankelijk van de weersverwachting regenjas of fleecejack. Op de bagagedrager ten slotte een tas met de keuken, de niet-fiets garderobe en die andere jas. 

Bij aankomst zet ik eerst de tent op. Daar ben ik inmiddels zo handig in, dat ik er, als ik mijn toekijkende campingburen was, jaloers op zou zijn. We kennen elkaar nu al wat langer via dit weblog dus vooruit, dan mijn slaapvertrek. Voor het opblazen van het luchtbed heb ik een handig hulpmiddel, beetje ingewikkeld om uit te leggen. Aan mijn opblaasbaar hoofdkussentje heb ik thuis al een elastiek gemonteerd waarmee ik ‘m op z’n plek houd op het matras. Ik ben nu eenmaal gek op elastiek! 

En dan doe ik iets raars. Nu ik vanmorgen wat langer in gesprek raakte met de buurvrouw gaf zij toe dat haar dat ook was opgevallen gisteren. Het luchtbed met hoofdkussen gaat in z’n geheel in een lakenzak. Ik heb er een ontzettende hekel aan om in een slaapzak te moeten liggen. En dan heb ik nog een gewone, maar wel met dons gevulde slaapzak. Aan zo’n mummie ding moet ik al helemaal niet denken. Iets claustrofobisch misschien? Enfin, de lakenzak dient dus als onderlaken en die slaapzak gaat geheel opengeritst als dekbed daarop. Met een beetje fantasie is het nu net zoals thuis. De laptop komt bij het hoofdeinde. Mijn tentje is aan beide kanten toegankelijk, maar omdat ik zelf altijd de linkerkant gebruik vind ik het veilig om die laptop aan de rechterkant te leggen.

Verdere details in routine, zoals de gang naar het badhuis, zal ik je besparen. Door het gemeenschappelijk gebruik hiervan en de weinig geluidswerende scheiding tussen de slaapvertrekken op het veld, leer ik mijn nieuwe buren veelal sneller kennen dan mij lief is. Daar moeten we het misschien nog eens een andere keer over hebben.  

Vandaag is noodgedwongen een rustdag. Er moet toch echt eens even gewassen en nog wat administratief werk gedaan worden. Maar ik sta op een leuke camping, ten westen van Hamburg, aan de Elbe. Vanmorgen heb ik eerst alle fietsers uitgezwaaid en de eerste heb ik al weer zien aankomen. Vanavond heb ik vast weer opnieuw genoeg aanspraak. Ik krijg handige tips van fietsers die de Hanzestedenroute in de originele richting volgen en dus al geweest zijn waar ik nog naar op weg ben.

Oh ja, dan hebben we ook nog de foto’s. Gisteren, bij de oversteek van de Elbe, leek er een wilde achtervolging aan de gang te zijn. Vandaar de foto’s van de politiepatrouille te water en de helikopter.