Vladimir

Vandaag was zo’n dag. Dan bedoel ik een dag waarop ik weer weet waarom rondtrekken op de fiets zo leuk is. Ik kon het verblijf in mijn met afwasmachine, wasmachine en bad (!!!) uitgeruste appartement niet verlengen, dus vandaag gaat het weer verder. Prima zo, Riga is een mooie stad, maar ik ben geen stadsmens. Ik koos voor een sight seeing boottocht over de Dvina in plaats van een audiotour met een hop-on-hop-off bus vanwege de warmte. Ik weet het dus niet precies, maar ik vermoed dat ik kerken zowel in Barok als in Gotische bouwstijl heb gezien. Het KGB museum hadden we al in Vilnius bezocht en denk dat de Russen hier in Letland op dezelfde manier hebben huisgehouden. Verdere musea zijn aan mij niet besteed. Mijn culturele belangstelling is nooit echt tot ontwikkeling gekomen.

Heb ik geloof ik al eerder hier gemeld, maar mijn dagetappes zijn erg afhankelijk van de (beperkte) overnachtingsmogelijkheden. Vandaag maar 50 kilometer, dus ik kan het rustig aan doen.

Direct na het verlaten van de stad beginnen de bosrijke oevers van de rivier en meren weer. Als ik niet beter wist zou ik denken dat ik in Bloemendaal of Aerdenhout fiets. Veel in de bossen verborgen villa’s. Er zijn strandjes, maar die zijn niet voor iedereen. In de talen die ik ken of waar ik nu of in het verleden iets van meegekregen heb is het woord voor “IS VAN MIJ” vrijwel universeel: privāti hier. Bij een openbaar strandje bedenk ik dat ik voldoende tijd heb om even te zwemmen.

Weer op zanderig bospad zie ik voor mij een stel bikepackers. Het zijn Duitsers en we wisselen even “kom van” en “ben op weg naar” wetenswaardigheden uit. Ik ben nog maar 10 kilometer van mijn eindbestemming als het fietspad ineens ophoudt bij een hoogliggend spoor en aan de andere kant weer verder gaat. Een MTB’er, die makkelijk even zijn fiets op de schouder neemt, stapt zo over die rails heen. Ik moet bedenken hoe ik dit aan ga pakken. Er is net een trein voorbij gekomen. Van die kant zal er niet direct weer een trein rijden. Het is enkel spoor, dus van de andere kant zal er ook niet zo snel een trein komen. Toch durf ik het risico niet te nemen zo direct tussen de 2 rails te stranden omdat het toch niet helemaal lukt. De tassen gaan dus van de fiets en in fases breng ik mijn hele huishouden over naar de andere kant van de rails. Direct daarna de volgende uitdaging: ik moet de snelweg oversteken. Het lijkt of het een minuut of 5 duurt, maar het zal wel minder zijn, voordat zich de mogelijkheid voordoet. Vanaf dat spoor had ik al gezien dat een man lopend dezelfde oversteek deed. Als ik hem passeer spreekt hij me in het Engels aan. Hij is zelf fietser en spreekt er schande van dat dit deel in een EuroVelo fietsroute is opgenomen. We raken wat uitgebreider aan de praat. Hij woont in Riga, maar is een paar dagen in het zomerhuis van zijn moeder, hier even buiten Riga en op zo’n 50 meter van waar we langs de snelweg staan te praten. Hij vraagt of ik iets nodig heb, water, een douche, iets te eten? Ik zie mijn kans om via hem wat meer over de Letten en Letland te weten te komen dus ik wil graag mee voor een kop koffie. Hij laat nog even weten dat ik niet bang hoef te zijn dat hij niet te vertrouwen is, want hij is politie agent. Hoewel ik zeg dat ik altijd op mijn intuïtie vertrouw hecht hij er aan om nog even zijn betrouwbaarheid te onderschrijven door een foto van zichzelf in politie uniform te laten zien. Ik krijg koffie en aardbeien uit eigen tuin en hij beantwoordt geduldig al mijn vragen. Vladimir (ja, naamgenoot van), Russische vader, Letse moeder, heeft 4 jaar in Londen gewoond en gewerkt waar hij een Japanse vriendin had. En hoe zit dat dan nu met die Japanse? Ach, moeder wilde onder geen beding in Londen komen wonen en Japanse wilde niet naar Letland. Er zijn 6 biljoen vrouwen op de wereld (ik houd het maar op een kleine verspreking, in elk geval veel!)  en één moeder. Vandaar zijn terugkeer naar Letland. Bij vertrek wijst hij vanuit de tuin nog even de grootste villa in de directe omgeving aan. Aan het meer gelegen! Kost 90.000 euro. Zet maar in je reisblog: wees welkom om hier te komen wonen, nu het voor je werk niet meer uit hoeft te maken waar je gevestigd bent.

Mijn tentje staat weer! Gelukkig ben ik kort van memorie, dus de slechte ervaring van een paar dagen geleden ben ik al weer kwijt.

Weinig kilometers, lang verhaal. Morgen een lange afstand, dus waarschijnlijk een kort verhaal. 😉