Estland

Gistermorgen sprak ik een stel aan dat met grote rugtassen voor mijn hotel uit de bus stapte. Ze kwamen uit Riga en zouden vanuit Ainažie via de kust terugwandelen om hun nieuwe wandelschoenen te testen. Zij waren gewend om met Opel-hotel (slapen in de Opel Astra) door Europa te reizen. Amsterdam, Haarlem, Keukenhof en bloemencorso; over waar ik vandaan kwam had ik ze niets nieuws te vertellen. Konden zij mij mooi nog wat meer vertellen over Letland en de Letten. Na een uur werd het dan toch maar eens tijd voor ze om alsnog aan die wandeling te beginnen. We maken foto’s en wisselen namen uit. Ik merk op dat hun namen gelukkig niet van die rare tekens bevatten, maar dat had ik beter niet kunnen zeggen. Dan moet ik in mijn verslag ook maar zijn achternaam vermelden. Dank Baiba en Mareks Ošiņš voor het leuke gesprek.

Over de viering van Jāņi. Tot een uur of 22.15 uur is er niets te beleven in het dorp. Daarna verzamelen de dorpsbewoners zich met zelf meegebracht eten en drinken naar het feestterrein bij de school, waar ook een live-band speelt. Precies op het moment waarop de zon ondergaat om iets voor half 11, wordt een vuur ontstoken om de warmte van de zon vast te houden. Dat vuur wordt weer gedoofd op het moment van de zonsopgang. Hiermee wordt de overgang van dagen die lengen naar dagen die korten gevierd. Ik vind het een mooie symboliek. Stel voor om daar in Nederland ook een feestdag van te maken.

Vanmorgen heb ik als een dief in de nacht Letland verlaten. Ik ben gewoon pas om 9.00 uur vertrokken, maar het was uitgestorven in de straten van Ainažie. Logisch, de bewoners hebben daar tot vanmorgen 4.15 uur bij die kampvuren zitten wachten tot de zon eindelijk opkwam. Die gaan mij voorlopig niet missen.

Nu ik het land verlaat is het een mooi moment om melding te doen van wat mij nog meer opviel in dit land. Vooral: kilometers lang niets. Extreme drukte komt hier in een heel ander perspectief. Letland is anderhalf keer zo groot als Nederland en telt maar 1,8 miljoen inwoners. Ter vergelijking: Nederland heeft bijna 18 miljoen inwoners. Wat dit betekent zal ik iets beeldender brengen. Stel je je eigen woonwijk voor; je woont bijvoorbeeld in een straat met 30 woningen. Dan houd je je favoriete buren in gedachten en jezelf natuurlijk. De rest van de huizen denk je gewoon weg en dan heb je het straatbeeld hier in Letland. Zou je denken! Maar de ex-Russische werkelijkheid is grillig. Vaak als ik hier dan eindelijk na een kilometer of 30 weer eens een dorp binnen fiets zie ik appartementencomplexen, dat wil zeggen: grote grijze blokkendozen, die zijn neergezet op enorme percelen met verder niets.

Draai die deelfactor van hierboven nu eens om naar een vermenigvuldigingsfactor en pas die dan toe op een gemiddelde Gall & Gall vestiging. Je hebt dan de omvang van de slijterij afdeling bij de plaatselijke kruidenier. Heb je daar ook gelijk een beeld bij. Het is lastiger om aan een half litertje yoghurt te komen.

Vandaag mijn eerste dag in Estland. Ik rijd de hele dag een route langs de kust en het is toeristisch, gezellig druk en leuk. Overigens heb ik een aantal kilometer over de E67 gereden. Ik heb ook andere fietsers en een wandelaar van de snelweg gebruik zien maken. Voor het eerst sinds ik Duitsland verlaten heb sta ik op een camping die voldoet aan het beeld wat ik van een camping had voor ik aan deze reis begon. Ik deel het trekkersveldje met een Zweedse bikepacker. Hij heeft de route die ik nog op de planning heb staan in tegengestelde richting gedaan, waardoor ik heel wat informatie van hem heb kunnen krijgen.