Litouwen

Polen uit! Litouwen in!

Passeren van de grens en de 2.000 kilometer moet gevierd worden. Iedere 1.000 kilometer moet gevierd worden met bier volgens Guillaume. Hij kan het weten, heeft er al zo’n 13.500 opzitten, maar is dan ook op 7 augustus al begonnen.

We zijn gisteravond en vanmorgen buitengewoon vriendelijk ontvangen en verzorgd door Przemek en Agata. Przemek heeft al heel wat fietstochten gemaakt, maar blijkt ook een geweldig fotograaf te zijn. We krijgen een rondleiding door de enorme tuin en langs de bijenkasten. Voor onderweg krijgen we nog allebei een pot honing mee. Guillaume is door het dolle. Zijn “guilty pleasure” is zijn ontbijt wat bestaat uit brood met een laag amandelpasta en een laag honing. Eerst de amandelpasta, heel belangrijk!

Vandaag beginnen we bij de fietsenmaker in Suwali omdat ketting en cassette van G zijn fiets vervangen moeten worden. Eerst een online besteld pakketje ophalen bij brievenbussen ergens in een straat. Ook voor een fietsende nomade gaat zulke handel gewoon door; de cassette die hij nodig heeft is hier in Polen niet makkelijk te verkrijgen, vandaar. Ze hebben direct tijd om dat voor hem te doen. Mijn voorraad cosmetische artikelen moet worden aangevuld. Boven aan het lijstje staat muggenspray. De natuur, met al die meren, is prachtig, maar intussen ben ik wel lek gestoken. Ik heb meer tijd nodig dan de fietsenmaker. Bij mij wordt de bandenspanning nog even gemeten. Is nog prima! Fietsenmaker is onder de indruk van mijn Koga. Ja, met mijn naam op het frame wijs ik hem. Vond ie minder interessant.

In de loop van de middag passeren we de grens en zijn we in Litouwen. De eerste 12 kilometer lijkt een proeve van bekwaamheid. Succesvol doorlopen mogen we hier misschien wel blijven en verder fietsen. De weg is een zandweg met grid. Het is hier heuvelachtig dus wordt er ook geklommen en afgedaald in het zand. Ik werk aan mijn vaardigheden. Slingerend en slippend proberen we vooruit te komen. Het is een doorgaande weg en af en toe passeert een auto. Ze minderen niet allemaal vaart waardoor we regelmatig een stofwolk over ons uitgestort krijgen. Na een valpartij in een afdaling heb ik even tijd nodig om mezelf weer bij elkaar te rapen. Er is niet veel aan de hand; van vallen in het zand loop je geen botbreuken op. Maar we zijn aan het eind van de dag en hebben er al zo’n 60 kilometer op zitten. G merkt fijntjes op dat er geen keuze is; dat houd ik mezelf ook altijd voor als ik alleen fiets en het even niet meer zie zitten. We verwachten dat het nog ongeveer 2 kilometer zandweg is tot er bij een kruising een grotere weg volgt. Wordt toch 4 kilometer tot weer een volgende kruising. Juist als ik mezelf en mijn fiets een heuvel op duw en mezelf afvraag hoe ik dat nou de volgende heuvel moet gaan doen is er ineens asfalt. Er is een saaie foto waarin het zandpad overgaat in asfalt bij het plaatsnaambord van Petroškai. Dit moment gaan we niet vergeten voorspelt G. Met zijn staat van fietsdienst kan hij zich wel een oordeel vormen en dit is zeker één van de slechtste wegen die hij gereden heeft tot nu toe.

Terug op het asfalt en dus weer lekker heuvelend met, dat dan weer wel, dit keer de wind in de rug, komen ook de praatjes weer. We hebben het over prioriteiten van wat we zo, als we op de camping aankomen als eerste gaan doen. Ik stel dat ik eerst voor een bed ga zorgen, als het lukt met de tent er omheen. Als ik dan nog energie heb, neem ik een douche, als ik daarna nog steeds energie heb wil ik ook wel eten. Voor G: op een gedeelde eerste plaats staat een douche en bier. Nu staan dan toch de tentjes overeind, heeft G. gekookt en komen we dus ook aan eten toe en zelfs aan een kampvuur en een verslag.

Waarschijnlijk wordt morgen een rustdag op de camping.