Elastiek

Als je huishouden heel minimaal is en je maandenlang uit 5 tassen leeft zijn zaken als veiligheidsspelden en elastiekjes onontbeerlijk. Als je fietser bent of padvinder, dan weet je dat. Maar elastiekjes hebben een beperkte houdbaarheid. Ze knappen, verliezen hun rek of verdrogen. Al wekenlang staan elastiekjes op mijn boodschappenlijstje. Het is al sinds Vilnius een uitdaging en later bijna een obsessie om die te krijgen. Na Duitsland heb ik, buiten de grote steden om, niet veel speciaalzaken gezien. Over mijn vergeefse zoektocht naar een bakker heb ik mij hier al eerder beklaagd. Iedere plaats heeft één of meerdere supermarkten waar alles te krijgen is. Alles, behalve…. Als ik in zo’n supermarkt vraag naar elastiekjes word ik vaak met open mond aangestaard, waarna mijn mond weer van verbazing openvalt. Het staat hier op mijn telefoon in Google translate toch in je eigen taal: elastiekjes. Hoe moeilijk kan dat zijn. Of, en dat gebeurt ook vaak, word ik naar de afdeling met haaraccessoires gedirigeerd. Ik probeer dan uit te leggen dat ik geen elastiekje voor in mijn haar wil maar een elastiekje voor, ja, waarvoor eigenlijk? Het is iets onmisbaars, maar tegelijkertijd ook niet uit te leggen. Na verloop van tijd ging ik zelfs gewapend met een voorbeeld de supermarkt in Toen ik zelfs in Helsinki bij de Flying Tiger geen succes had, heb ik het opgegeven en voor mijzelf uitgemaakt dat elastiekjes een typisch Nederlandse uitvinding moet zijn. Dat het net zoiets is als het washandje; alleen als Nederlander snap je dat je niet zonder kunt.

Vanmorgen doe ik eerst bij de lokale supermarkt mijn dagelijkse boodschap. Het is druk bij de kassa van de kleine (!) supermarkt dus ik sta wat verveeld om mij heen te kijken. En dan valt mijn oog op…. Precies. Wat een topinkoper van een topsupermarkt! Het gaat nog steeds om elastiekjes hè, maar het was dan ook echt wel een dingetje geworden. Ik start mijn fietsdag met blij gemoed vanwege de 50 gram aan elastiekjes extra in het bagageruim.

Ik ben op weg naar Turku en dat is voor één dag net even te ver. Vandaag nog geen 40 kilometer tot de camping waar ik, vanwege de regen, een trekkershutje heb geboekt. Veel wind en afwisselend een regenbui en zon. Ik heb hier nu hetzelfde weer als jullie. Het zomerse weer is sinds gisteren over. Begin van de middag kom ik gelijk aan met Rinus en Christien uit Nederland. Volgens mij heb ik sinds de grens van Polen geen Nederlanders meer gezien. En dan zijn het ook nog fietsers! Voor zij hun tentje opzetten (zij wel!) wachten we nog even een bui af in een gemeenschappelijke ruimte. Zij hebben al heel wat indrukwekkende fietsreizen gemaakt, waarvan een aantal dezelfde als ik. Het is heerlijk om na weken van fietsen eens uitgebreid in het Nederlands over fietsen te kunnen spreken. Rode draad van het Finse deel van mijn avontuur lijkt te zijn dat ik de verkeerde kant op fiets. Ook zij komen vanuit Zweden en zijn op weg naar Helsinki. Het gesprek zetten we ’s avonds voort tijdens het eten in het campingrestaurant. Daar loopt tussen de tafeltjes door geen hond of kat, maar een eekhoorn!

Uiteindelijk komen we ook op andere dan fiets gerelateerde onderwerpen te spreken en blijkt dat  voor Rinus de naam Vaalburg geen vreemde is. Eén van zijn beste vrienden uit de Schermer heet Vaalburg! Voor de meelezende familieleden: Ted.

Dank Rinus en Christien voor de gezellige middag en avond en het meedenken over mijn wispelturige en voortdurend veranderende fietsplannen.