Storm

Ik ben nu al meerdere keren fietsers ben tegengekomen met wie ik mogelijk een aantal dagen samen had kunnen fietsen, als zij niet op weg zouden zijn geweest naar Helsinki, waar ik net vandaan kom. Dat is de reden waarom ik tot de conclusie kom dat ik de verkeerde kant op fiets. Er zijn mensen die overtuigd solo fietsen, maar tot die categorie behoor ik niet. Ik kon alleen niemand vinden die het ook wel leuk leek om naar Helsinki te fietsen. Vandaag fiets ik naar de camping waar Christien en Rinus gisteren vandaan kwamen. Zij waren gisteren, net als ik, al heel vroeg op de camping. Dat kwam omdat zij zo lekker voor de wind hadden onderweg. Vandaag wordt nog eens opnieuw bevestigd dat ik de verkeerde kant op fiets. De wind is niet gedraaid sinds gisteren. Ik heb dus tegenwind. En het waait niet gewoon, het stormt!

Ik doe dus een paar uurtjes langer over die 70 kilometer dan Christien en Rinus gisteren. Ik ben eerder dan gewoonlijk aan koffie toe en zoek dan een boomstam of rotsblok. Mijn zitmatje komt hier heel goed van pas. Ik weet niet of het alleen op mijn route zo is, of dat het Fins is, maar bankjes en picknicktafels zie ik hier niet. Die hebben de Finnen wel in hun eigen tuin staan, altijd bij een bbq plek waar vuur gestookt kan worden. Al dat hout hier moet natuurlijk toch opgestookt worden. Dit keer heb ik geluk. Onder aan een oprijlaan staat een uitnodigend bord en is een plek ingericht voor passanten die even willen uitrusten. In de brievenbus een gastenboek en het verzoek om daar iets in te schrijven. In het mini tuinhuisje weet ik een zitplek te creëren, want zonder beschutting zou de koffie uit mijn beker waaien. Dank familie Mäkisalo, Heimo & Räikkä en/of familie Pitkaportaantie voor de gastvrijheid.

Mijn tentje staat stormvast opgesteld, maar de wind is gelukkig al wat afgenomen. Bovendien schijnt de hele middag al de zon. Ik wil zelf koken, maar die kilometer die ik voor de boodschappen naar de supermarkt moet afleggen doe ik lopend. Ik fiets vandaag geen meter meer!

Toch sta ik wel weer te trappelen om morgen verder te gaan. Morgen begint voor mij hier vandaan de Archipelago trail. De Archipelago is een nationaal park in de Botnische Zee en is de grootste ter wereld in aantal eilanden, zo’n 50.000. De grootsten zijn per veerboot met elkaar verbonden. Zo steek ik de komende dagen van eiland naar eiland over van Finland naar Zweden. Met dank aan het Finse stel dat ik afgelopen december op een terras in Malaga ontmoette en mij op deze bijzondere mogelijkheid wees. En met dank aan Rinus die zo enthousiast vertelde over die duizenden eilandjes die ze per fiets en ferry allemaal passeerden. Het klinkt alsof ik een paar dagen vakantie ga houden!