Finland

Verslag van de afgelopen 4 dagen Tallinn en Helsinki:

Kerk, terras (x3), kathedraal, kerk, kerk, stadswal, restaurant (x4), paleis, terras (x6), kerk, fort (Helsinki, werelderfgoed), raadhuis, restaurant (x2), kerk, restaurant (x5), markthal, terras (x7), oh, en een kerk.

En een heel leuk stadsplein in het Historisch Centrum van Tallinn (ook Unesco).

Na twee dagen Tallinn maak ik met de veerboot de oversteek naar Finland. Dat is niet veel anders dan de veerboot van Den Helder naar Texel, met één groot verschil voor de fietsende reiziger. Voor Texels Eigen Stoomboot Onderneming ben ik een passagier met een fiets, voor de Letse of Finse rederij ben ik een voertuig met chauffeur. Ik gedraag mij gewoon als Hollandse fietser, dus sluit niet achteraan in de rij met auto’s en campers, maar laveer tussen de rijen door en meld me linea recta bij het loket voor de slagboom. Het is mijn ervaring dat ik, anders dan bij ons, in het buitenland als fietser veel credits krijg. Er wordt niet getoeterd en voor de zekerheid kijk ik niet om of er soms middelvingers opgestoken worden. Nadat ik op aanwijzing me achter een Poolse motorclub heb opgesteld, loop ik wat rond in afwachting van het aan boord gaan. Ik zie een vrouw vanuit een camper zwaaien, maar het duurt even voor ik me realiseer dat het enthousiaste gezwaai voor mij bedoeld is. Het zijn bekenden! Een Duits stel met een camper die ik maandag op de camping ontmoet en gesproken had. Het inschepen imponeert nogal, vrachtwagen, nog meer vrachtwagens, wij, 4 fietsers, een bus en nog meer vrachtwagens gaan in colonne aan dek. Ik vind het een beetje sneu, maar moet mijn fiets achterlaten tussen die indrukwekkende trucks, waar ie het dek mee mag delen.

In Finland merk ik gelijk dat ik weer een andere, meer vertrouwde, wereld betreed. Om te beginnen zie ik weer Afrikanen, moslims en Chinezen. In de jaren 50 en decennia daarna waren zij als migranten niet welkom in de Baltische Staten. Mareks en Biba (de Letten van vorige week) spraken over het dalende inwoneraantal waar alle drie de Baltische Staten mee te maken hebben. Van hen weet ik dat ieder EU lidstaat verplicht is om voorzieningen te treffen en een procedure gereed te hebben voor vluchtelingen. Maar in Letland komen geen andere vluchtelingen dan op doorreis naar Westeuropese landen. Asiel wordt er niet aangevraagd. Ik heb dus wekenlang alleen mensen van Baltische of Russische etniciteit gezien.

En, ook heerlijk vertrouwd, ik kan hier in de supermarkt weer mijn eigen biscuitjes kopen en een pink lady (appel).

Vandaag in Helsinki eerst naar een bakkerij gefietst. Mathilde en Dokus (de Belgen) zijn vanmorgen heel vroeg aangekomen in Helsinki en ik had afgesproken om ze voor mijn vertrek nog even te ontmoeten. Hopelijk met hen een voorlopig afscheid. Zij hebben weliswaar andere plannen in Finland dan ik, maar zullen door Nederland fietsen op weg naar huis (over een maand of 2!). Het is me vast wel gelukt om ze ervan te overtuigen dat als je in Nederland fietst, Nieuw-Vennep echt niet mag ontbreken in je logboek. Na het afscheid heb ik Helsinki verlaten. Na stad en rijk uitziende voorsteden waan ik mij weer op de Veluwe, maar dan met, verscholen tussen de bomen, allemaal Pippi Langkous huizen. Wel een aantal uur in de regen, maar, in tegenstelling tot de enige keer eerder dat het regende tijdens het fietsen, was ik dit keer goed voorbereid.

Ik had het al een paar verslagen eerder willen vermelden, maar vergat dat steeds: ik ben inmiddels de 3.000 kilometer gepasseerd. En heb dat ook op gepaste wijze gevierd.