Honing

Er is een categorie hardlopers met een sterke voorkeur voor afstanden in afgeronde kilometers. Ik behoor tot die categorie. Als de eindstreep op 19.9 km. bereikt wordt dan loop ik er nog 100 meter bij. Er zijn wel wedstrijden waarbij je een afstand van 42 km en 195 meter loopt, maar daar is een goede reden voor.

Blijkbaar heb ik die voorkeur tot afronden ook voor inhoudsmaten. In een kleine pot appelmoes zit 370 ml en in een grote pot appelmoes zit 710 ml. Waarom geen 350, desnoods 375, zodat het de helft is van een grote pot, die dan een inhoud van 750 ml zou moeten hebben? En als zo’n pot dan maatgevend is, stop er dan appels met een hoger soortelijk gewicht in, of verzin er iets anders op. Of zet gewoon op het etiket dat de inhoud 750ml is. Een kwartje voor degene die het ooit heeft nagemeten.

Het gaat nu even om die grote pot. Zo’n pot dus had Lydia vanmorgen in handen toen ze de hoek om kwam waar ik op punt van vertrek stond. En help, ik voelde ‘m aankomen. Die pot zou voorlopig in mijn bagage meereizen. Natuurlijk was het ontzettend lief; ik kreeg een pot met honing van een lokale imker mee. Alleen, ik gebruik zelden honing; tegen de tijd dat ik 710 ml verwerkt heb, heb ik ook mijn complete bucketlist van aan te fietsen hoofdsteden wel afgewerkt. Maar ik neem het dankbaar in ontvangst en stop de pot in de fietstas die gedeeld wordt door voorraad proviand en kleding, niet zijnde fietskleding. Als het deksel nou maar wel goed sluit! Hoe dat zit met die fietstassen zal ik later nog eens op terugkomen.

De route van vandaag is simpel. Het is één weg van 80 kilometer. Aan die route valt niets in te korten en er is geen enkele plaats tussen start- en eindpunt. Het klinkt als een saaie dag, maar dat is het niet. Die ene weg is best afwisselend. Niet alleen qua ondergrond, want daar gaan we het niet meer over hebben, maar ook wat betreft omgeving. Eerst een tijdlang bos, waar ik zo snel mogelijk doorheen probeer te komen. Ik word belaagd door alles wat zoemt, bijt en prikt, ook op de fiets. Na het bos is dat gelukkig over en volgt de weg de rivier de Dvina tot mijn eindbestemming. Ik zie weer veel ooievaars. De jongen zijn inmiddels wat groter en ik zie nu vaak de kleine koppies boven de rand van de nesten uitkomen. Een ree steekt een eind voor mij uit de weg over. 

Ik eindig in de plaats Jēkabpils. Een kilometer of 7 daarvoor komt een fietser mij tegemoet fietsen, mét tassen voor en achter. Het is niet denkbaar dat we gewoon doorfietsen. Wij vieren (Mathilde, Dokus, Guillaume en ik) weten van elkaar dat we in Letland fietsen en waar; Gui heeft pas een Fransman gespot. Dit is niet de Fransman, maar een Duitser. Het is druk in Letland met fietsers. Uiteraard wisselen we uit waar we vandaan komen en waar we naar op weg zijn. Ik vraag hem of hij wild kampeert. Ik begrijp dat hij dat afgelopen nacht wel noodgedwongen had gedaan, waaruit ik opmaak dat het niet zijn voorkeur heeft. Ik waarschuw dat hij vannacht weer in de berm naar een plek voor zijn tent moet zoeken, tenzij hij om 15.30 uur nog van plan is om zo’n 75 kilometer te fietsen. Hij schrikt daar volgens mij wel wat van en rekent: da’s nog zo’n 5 uur fietsen en dat zou kunnen. Ik hoop dat hij omgedraaid is en een onderkomen in Jēkabpils gezocht heeft.

De laatste kilometers overdenk ik nog eens zijn opties. Ik kom te laat op het idee om (een deel) van mijn voedselvoorraad aan hem af te staan. Ik heb straks genoeg mogelijkheden om weer aan te vullen.

Had ik mooi die pot honing mee kunnen geven!