Letland

Gisteren een dagje camping: wasje, wandeling naar het dorp, lezen en een beetje vervelen. Ik zie op de kaart dat ik hemelsbreed maar 5 kilometer van Wit-Rusland verwijderd ben. Wat zou er gebeuren als ik via één van die zandpaden het land gewoon binnen fiets? Ik zal het niet proberen, ze zijn daar geloof ik niet zo gastvrij.

Na een kilometer of 10 fiets ik vanmorgen wel Letland in. Het is even zoeken voor de foto, maar ik vind toch een paal die de grens aanduidt. Wat op mijn navigatie app (de digitale fietskaart) niet is aangegeven, maar ik nu met borden wel zie: hier is ook EuroVelo route 11 te volgen, maar die loopt vanaf de grens anders dan mijn geplande route. Ik heb die route in Polen en Litouwen ook al voor een deel gevolgd, dus ik heb ‘m in mijn computer opgeslagen staan. Ik zie geen plek waar ik even kan zitten en ik moet wel direct een besluit nemen. Dus met de laptop wankelend op mijn fietstassen bekijk ik of ik die EV11 route een stuk kan volgen. Dat kan, maar het betekent wel nog weer 3 kilometer onverhard erbij. Dat is vanaf nu 21 kilometer zand, grit en een stofwolk over me heen als een auto mij passeert. Ik ben al mentaal voorbereid, het is toch iets minder zanderig, het is nu vroeg in de morgen, of ik raak er meer aan gewend. In elk geval valt het me mee en de omgeving is wel erg leuk om doorheen te fietsen. Ik heb er wel een zorg bij. De auto’s of misschien alleen de tractoren die over deze wegen rijden veroorzaken een ribbelige structuur. Op sommige stukken is dat zo erg dat ik stuiterend op mijn fiets zit. Mijn e-reader was nog in orde toen ik hem in mijn fietstas stopte. Ik heb daar een goede plek voor, maar hij is toch in die tas overleden. Stuiterend op de fiets houd ik nu mijn hart vast voor wat er met mijn laptop gebeurt. En mijn telefoon kan ik al helemaal niet missen. Die is toch al zeurderig vandaag. Houdt er tijdelijk mee op omdat het te warm zou zijn, wil niet gevoed worden omdat er ergens vocht zou zitten en wil geen bintenis aangaan met een Lets netwerk. Ja, zo’n iPhone kan heel goed voor zichzelf aangeven wat ie allemaal wel en niet wil.

Waar de EV11 een andere kant op gaat dan ik wil, kan ik de oorspronkelijke planning weer volgen en dan volgt de verassing: ik blijk de dagetappe met 9 kilometer ingekort te hebben door die EuroVelo route te volgen.

Voor een paar euro meer dan ik per dag op de camping betaalde, heb ik nu een kamer bij Lydia. Ik denk dat zij zelf een ander deel van het huis bewoond, maar daar kom ik niet helemaal achter. Ik moet wel de badkamer en keuken delen met de andere huurders. Maar die zijn er niet, dus ik deel beide alleen met mezelf. Lydia spreekt geen Engels, maar we komen er toch uit. Ik krijg zelfs een berisping als ik een 1,5 liter fles water van mijn bagagedrager afhaal. Ik drink gewoon water uit de kraan en heb dat tot nu toe ook onderweg gedaan. Maar het kraanwater op de camping van gisteren vond ik stinken en wilde ik niet drinken, vandaar dat ik nog even in de lokale supermarkt water heb gekocht. Ik word door Lydia meegetroond naar de keuken en ze duidt mij dat het water uit de kraan gedronken kan worden en dat het zelfs heel goed is. Ga ik doen! Dan nog de WiFi vraag; daarvoor moet ik mee de tuin in. In huis is geen WiFi, maar de tuin grenst aan het gemeentehuis en daar is een publiek netwerk beschikbaar, als het goed is. Hoe meer ik achter in de tuin kom, hoe groter de kans dat ik verbinding kan maken duidt Lydia. Om verslag en foto’s gepost te krijgen moet ik het daar wel van hebben, want de telefoon kan hier nog steeds geen mobiel data netwerk vinden.