Koffie en taboe
Een paar weken geleden was ik bij Karin in Duitsland. Zij heeft al wat fietsreizen solo gemaakt, net als ik. We komen op het onderwerp alleenreizende vrouwen en bevragen elkaar wat de eerste opmerking is die je krijgt als anderen horen dat je alleen fietst. We schieten in de lach als we bijna in koor zeggen: “Hast du keine Angst?”.
Ja, angst heb ik zeker. Ik ben bang dat ik in een moment van onachtzaamheid mijn voorraad koffie niet op tijd aanvul. Voor het koffiemoment onderweg heb ik een thermosflesje kokend water en sticks met oploskoffie. Sommigen gruwelen van zulke koffie (P), maar ik ben niet zo’n fijnproever. Dat koffiemoment, als ik geluk heb ben ik daarvoor al bij een bakker langs geweest, is misschien wel het hoogtepunt van de dag.
Vandaag geef ik mijzelf tijdens zo’n koffiestop en het fietsen in overweging om een onderwerp ter sprake te brengen waarop een taboe rust. En ik ga het hier en nu doen.
De eerste weken na mijn vertrek zijn niet bepaald overwegend aangenaam verlopen. Dagelijks, gedurende soms een wat langere, soms een wat kortere periode, heb ik mij vertwijfeld afgevraagd waar ik toch aan begonnen was. Wat me bezielde om alleen op de fiets te gaan zitten en waarom ik niet zo snel mogelijk weer naar huis zou gaan. In geen van deze gedachten herkende ik mijzelf, evenmin kon ik mij zulke heftige emoties herinneren van eerdere fietsreizen. Ik fietste door, omdat ik niet zomaar opgeef en er ook periodes waren waarin ik de “vibe” weer helemaal kon ervaren: met een smile van oor tot oor op de fiets.
Gesprekken, ervaringen delen, informatie via internet en podcasts brachten mij op het spoor van waar ik, achteraf gezien al veel langer mee te kampen heb. Het wordt nu alleen extra gestimuleerd door de veranderingen in dagelijks ritme. Ik heb last van de menopauze; helaas is er geen goed, in de volksmond bekend, alternatief voor dit belachelijke woord. Ik ben daar wat laat mee. Dat ik enigszins traag ben komt mijzelf niet vreemd voor. Als kind stond ik in de gymzaal al achteraan in de rij. Maar wat te doen nu die buien me zo uit balans brachten dat ik overwoog om rechtsomkeer te maken? Ik heb de pech dat het in mijn bovenkamer zo ontspoort, maar ik heb ook geluk. Om te beginnen een lijf wat er niet aan meedoet. Met andere woorden, fysiek heb ik helemaal nergens last van. Ik fiets met het gemak van eerdere jaren de kilometers weg. Daarbij heb ik het geluk een huisarts en zijn assistenten getroffen te hebben die mijn verhaal (via de telefoon) zonder twijfel serieus nemen, voorstel tot verlichting doen en onmiddellijk daarop acteren. Zo kon ik een week of wat geleden met een per mail ontvangen recept bij een Duitse apotheek terecht voor medicatie, eerst maar even op proef.
Het heeft, zoals voorspeld, even geduurd, maar de chemie doet zijn werk. De heftige buien zijn aanzienlijk afgezwakt en ik herken in mijn avontuur weer de fietsreizen zoals ik ze eerder heb beleefd. De proeftijd mag de verlenging in en zo kon ik gisteren, na opnieuw enkele flitsacties bij de huisartsenpraktijk in Nieuw-Vennep, met een herhaalrecept op zak(telefoon) een Poolse apotheek opzoeken. Het had even wat voeten in de aarde en wat nadere toelichting van mij nodig. Maar de Engels sprekende medewerksters wilden zich er met z’n vieren van verzekeren dat het recept juist geïnterpreteerd wordt. Ook hier wordt zorgvuldig met je gezondheid om gegaan. Voor de resterende duur van mijn reis ben ik nu verzekerd van medicatie.
Het dorp ligt een eindje verwijderd van mijn huisje, waar het gelijk van bos ruikt als je de deur uit en de veranda op stapt en de vogels de boventoon voeren. Na de apotheek doe ik dus maar gelijk wat boodschappen en fiets dan de 5 kilometer weer terug.
K*, ik ben koffie vergeten te kopen!
Diepe buiging voor je! Je gaat niets uit de weg, respect.
Wat een rollercoaster aan emoties maak je mee; ach, zodoende maak je wel weer herinneringen, hoe ook!
Dat je al zover bent gekomen is nu al geweldig, alles wat nu volgt zijn cadeautjes?!
Wat fijn dat jij je nu veel.beter voelt met de medicijnen.
Hopelijk had je nog wat vooraad koffie, ik ben ook van de thermos en zakjes oplos koffie op reis ha ha.
Groetjes, Mia
Maar koffie vergeten is toch wel een aandachtspuntje, ik zou mij bijna zorgen gaan maken.
Wat een heerlijke foto. Je staat er mooi en vrolijk op.
Die zandpaden lijken mij vreselijk maar daar in tegen is de omgeving heel mooi. Je hebt er mooi weer bij.
Groetjes Judith
Zonder ☕️? Ik zou gewoon bij elk huis aanbellen en zielig kijken…
Je bent een kanjer!
Ter inspiratie:
Dit menszijn is een soort herberg
Elke ochtend weer een nieuw bezoek.
Een vreugde, een depressie, een flits van inzicht komt
Als een onverwachte gast.
Verwelkom ze allemaal en onthaal ze gastvrij!
Ook al zijn het een hoop zorgen
Die jou huis overhoop halen.
Behandel dan nog steeds elke gast met respect.
Hij ruimt misschien wel bij je op
Om plaats te maken voor extase.
De sombere gedachte, de schaamte, het venijn.
Ontmoet ze met een glimlach bij de deur
En vraag of ze binnen willen komen.
Wees dankbaar voor wie er komt.
Want ieder van hen is gestuurd
Als een gids uit het onbekende.
Rumi (1205 – 1273) filosoof en dichter.